Η λίμνη έχει φουσκώσει και σηκώνει κύματα, τα κλαδιά γέρνουν όπου ο αέρας αποφασίζει, τα τελευταία φύλλα των δέντρων στριφογυρίζουν και πέφτουν πεθαμένα στο νερό, τα πουλιά φεύγουν για πιο φιλόξενα μέρη. Στο πατάρι όμως των εφηβικών μας χρόνων, έχει ζέστη, ησυχία, σοκολάτα με σαντιγύ και πιθανότατα έντεχνα της δεκαετίας του 90. Μια δεσμίδα από τεχνητό φως χτυπάει στον απέναντι τοίχο εμφανίζοντας δυο δείχτες και δώδεκα γραμμές σ’ έναν κύκλο· ένα ρολόι πλήρως αριθμημένο. Τόσες Κυριακές πρωινά στο πατάρι εκείνο δεν καταλαβα ποτέ πώς λειτουργεί. Το κοιτούσα μόνο να μετρά ήρεμα την πορεία του κόσμου, ενώ έξω ο αέρας θα γκρέμιζε σε μερικά χρόνια τα πάντα.
@Υπερωκεάνειο, Μαβίλη 10, Γιάννενα, Ελλάδα
Kein Ort 