Η λίμνη έχει φουσκώσει και σηκώνει κύματα, τα κλαδιά γέρνουν όπου ο αέρας αποφασίζει, τα τελευταία φύλλα των δέντρων στριφογυρίζουν και πέφτουν πεθαμένα στο νερό, τα πουλιά φεύγουν για πιο […]

Οι άνθρωποι που περπατάνε μόνοι τους τις άδειες μέρες με ομίχλη αναγνωρίζονται μεταξύ τους. Αρχικά εντοπίζουν ο ένας τον άλλο με τα μάτια καθώς συναντιούνται κυκλώνοντας τη βόρεια ή τη […]

Eκείνη τη μέρα είχε βγάλει ήλιο μαζί με αέρα και τα σύννεφα τρέχανε ανάμεσά τους κάνοντας τη λίμνη να εναλλάσσεται σε μπλε και πράσινες νησίδες σα μαγνητική τομογραφία με χρώματα. […]

Aν τα μεγάλα μας ταξίδια στους τόπους έχουν πλέον τελειώσει, μας απομένουν τα μικρά ταξίδια που κάνουμε στο χρόνο καθώς επισκεπτόμαστε τους πλανήτες του παρελθόντος,  όπου όλα συμβαίνουν από την […]

Οι καλοκαιρινοί κήποι μπορεί να είναι πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους. Κάποιοι μπορεί να είναι δημόσιοι, που επιτρέπεται κανείς να τους χρησιμοποιεί, έχοντας όμως τη μόνιμη αίσθηση πως δεν του ανήκουν. […]

Όταν θα φύγουν τα χρόνια αλλά εμείς θα είμαστε ακόμα εδώ, έχοντας καταφέρει (ένα κομμάτι τουλάχιστον από) αυτά που είχαμε σκεφτεί κατά καιρούς στα ταξίδια μας, τις περιπλανήσεις μας και […]

Ο κόσμος είχε αρχίσει να διασκορπίζεται μετά τα πρώτα πυροτεχνήματα σε μπλοκ συγγενών πρώτου βαθμού με αναμμένα κεριά. Ήρθαν μετά την Ανάσταση, oι δυο τους, χωρίς λαμπάδες, με κάτι για […]

Κινούμαστε τυχαία μέσα στην ανεμπόδιστη πορεία του Χρόνου, που ισορροπεί με συνέπεια ανάμεσα στις εποχές για να βασιζόμαστε στην κανονικότητα των εναλλαγών τους· στη μέρα που μεγαλώνει μέχρι να μικρύνει […]

Σε μια Αυλή των Θαυμάτων περνάει ο καιρός· ένας δρόμος αποξεχασμένος, με άδεια μπαλκόνια, όπως στις παλιές φωτογραφίες. Κι όσοι απομένον στο σκηνικό, αποκαμωμένοι στις καρέκλες τους περιμένουν μάλλον να […]

H γυναίκα με το άσπρο νυχτικό με τα ροζ ανθάκια λίγο πιο κάτω απ’ το γόνατο φτιάχνει καφέ ελληνικό μετά το μεσημεριανό ύπνο και περνά τα απογεύματά της στη βεράντα. […]